Kontynuujemy nasz cykl artykułów o historii i  ciekawostkach związanych z dawnymi gospodami w Strzegomiu. Przygotował je nasz nieoceniony współpracownik Marek Żubryd. Opracowane przez niego artykuły będziemy publikować na naszych łamach co jakiś czas. A niewielki przecież Strzegom miał się czym pochwalić. W sumie, na podstawie ogłoszeń prasowych zidentyfikowanych zostało aż 31 gospód! Poprzednie części opracowania – tutaj: Od karczmy do karczmy (1): Rynek, Od karczmy do karczmy (cz. 2): Świdnicka i Kasztelańska, Od karczmy do karczmy (cz. 3): Kościuszki i Wojska Polskiego.

Wilhelmstraße (Jana Ignacego Paderewskiego) – Fürst Bismarck

Restauracja „Fürst Bismarck” znajdowała się u zbiegu ulic J. I. Paderewskiego (Wilhelmstraße) i Legnickiej (Liegnizer Straße).

Pierwsze ogłoszenie prasowe zachowało się z kwietnia 1887 roku i wówczas właściciel pan G. Müller zapraszał na śniadanie i kolację z kiełbaskami. W roku 1890 pod ogłoszeniami widnieje już nazwisko Wilhelma Sauera, którego ogłoszenia początkowo również dotyczyły zaproszeń na kolację lub święto piwa (Bockbier-Fest).

Przez cały ten czas pan Sauer budował nowy budynek, nie tylko restauracji ale przede wszystkim nową salę teatralno-koncertową. Jej otwarcie miało miejsce 7 czerwca 1899 roku. Odbył się wówczas koncert w wykonaniu kapeli grenadierów Króla Wilhelma I nr 7 z Legnicy pod kierunkiem kapelmistrza Mehringa. Strzegom uzyskał dzięki temu nową salę widowiskową. Pan Sauer  coraz częściej organizował koncerty. W marcu 1900 na scenie nowej sali wystawiono operę Verdiego „Trubadur” w wykonaniu zespołu z Berlina (Berliner Opern-Ensembles) i kapeli regimentu piechoty nr 154. Na tej scenie wystąpili również artyści z zespołu Kluge-Zimmermann’s Leipziger Sänger. Wystawiano również sztuki teatralne np. w marcu 1900 roku zaprezentowano „Antygonę”Sofoklesa  z towarzyszeniem chóru męskiego ze Strzegomia.

W wrześniu 1900 roku wystawiono natomiast oratorium zatytułowane Legenda o św. Cecylii (Die Legende der heiligen Cäcilia) autorstwa Johanna Gustava Eduarda Stehle w wykonaniu solistów i powiększonego chóru pod kierownictwem rektora chóru Franza Reimanna. Jako soliści wystąpili: Cecylia (sopran-) pani Wohl z Breslau; Anioł (alt): żona rektora Reimann’a; Valerian, młodzieniec rzymski (tenor) kupiec P. Kolbe; Almachius, prefekt rzymski (baryton): nauczyciel Gebauer i Urban, biskup (bas) nauczyciel Wolff.

Wittigstraße (św. Anny) – Altdeutsche Weinstube

Winiarnia „Altdeutsche Weinstube” została otwarta uroczyście 20 stycznia 1910 roku. Została wybudowana przez kupca Heinze przy ulicy Wittigstraße [ul. Św. Anny].

Tak o niej napisał Horst Aschenbach na postawie artykułu z prasy lokalnej: „Nowy lokal powiększył znacznie liczbę lokali w mieście. Wejście znajdowało się pod dużym sklepieniem od ulicy kościelnej. Obok drzwi wejściowym znajdowało się małe okno z kolorowym witrażem. Wnętrze zostało urządzone prosto ale gustownie.  Znajdowały się tam 3 pokoje, pierwszy, po prawej stronie od drzwi z pobejcowaną na ciemno boazerią dębową został wyposażony w takiego samego koloru stoły, ławki i krzesła, te ostatnie posiadały skórzane siedzenia. Ścianki działowe z tego samego drewna i tego samego koloru tworzyły małe place, gdzie małe grupki gości mogły niezauważenie, miło spędzić czas. Ciężkie dębowe drzwi zostały ozdobione kolistymi malowidłami na szkle. Także duży nowoczesny piec pasował wyśmienicie do całego wyposażenia. Poprzez korytarz z tyłu można dojść do drugiego, również solidnie wyposażonego pokoju, ogrzewanego ogniem z kominka. Z tyłu za tym pomieszczeniem znajdował się jeszcze jeden lokal, który ma charakter przytulnego pokoju rodzinnego. Stylowe wyposażenie wszystkich pomieszczeń zostało zrobione według planów architekta Helbiga z Wrocławia. Prace murarskie zostały wykonane przez mistrza murarskiego Meifartha, a prace ciesielskie przez mistrza ciesielskiego Crolla. Prace zduńskie zostały wykonane przez zduna Wllhofa, prace malarskie przez mistrza malarskiego Ruppelta. To, że w staroniemieckiej winiarni jest podawane dobre wino wytrawne rozumie się samo przez się. Szczególnym upodobaniem cieszą się, naturalne wina o gwarantowanej jakości ze Związku Winiarzy z Trewiru, którzy uczynili pana Heinze swoim przedstawicielem.”

 

Wittigstraße (św. Anny) – Felix Restaurant und Badeanstalt

Restauracja Felixa mieściła się przy skrzyżowaniu ulic św. Anny i Al. Wojska Polskiego. Według wspomnień mistrza krawieckiego Augusta Pudera lokal miał charakter „feudalny”. Nie sprecyzował on co miał na myśli, można jedynie przypuszczać, że do restauracji chodzili bogatsi mieszkańcy miasta. W sezonie letnim w ogrodzie można było  brać kąpiele. Pierwsze ogłoszenia z roku 1867 dotyczą przede wszystkim imprez organizowanych w ogrodzie. Były to koncerty fortepianowe, orkiestry miejskiej czy zawody w kręgle.

W sierpniu 1868 roku pan Felix zapraszał na poświęcenie piwiarni bawarskiej. Według wspomnianego Augusta Pudera, Felix dorobił się na dostawach dla wojska w czasie wojny francusko-pruskiej i dzięki temu mógł rozbudować swoją łaźnie i restaurację. Na otwarcie nowej łaźni i restauracji pan Felix zaprosił w sierpniu 1873 roku. W łaźni, która znajdowała się w ogrodzie można było kąpać się  w wannie porcelanowej (za 6 srebrnych groszy) lub w wannie z blachy cynkowej  (5 srebrnych groszy). Stosowano system abonamentowy na kąpiele. W październiku 1879 roku pojawiło się ogłoszenie o otwarciu „Felix’s Badeanstalt Wintersaison” (Zimowy sezon kąpielowy u Felixa). Informowano w nim o urządzeniu ogrzewanego kabinetu kąpielowego (heizbaren Bade-Cabinets), który umożliwiał branie kąpieli także w okresie zimowym. W 1889 roku Robert Felix przekazał swojemu synowi Robertowi Felixowi juniorowi, kucharzowi miejskiemu, prowadzenie restauracji przy ulicy św. Anny (Wittigstraße Nr 20).

Cdn.

Marek Żubryd

9 LIKES