Wieś Imbramowice wspomniana została po raz pierwszy w 1213 r. jako Ingrammi villa. Założona została najpewniej przez hrabiego Ingrama (nazywanego niekiedy Imbrammem), członka rodu z Pożarzyska (von Poseritz), który zmarł około 1239 r. Warto w tym miejscu dodać, iż rodzina ta lokowała wieś o identycznie brzmiącej nazwie w okolicach Krakowa.
Znana jest pierwotna wielkość tej śląskiej wsi; posiadała ona 38 łanów ziemi ornej (około 950 ha), z czego 2 łany wydzielono dla sołectwa dziedzicznego oraz 2 dla folwarku rycerskiego. Biskup wrocławski Wawrzyniec podarował we wspomnianym 1213 r. dziesięcinę z Imbramowic klasztorowi cysterskiemu w Lubiążu. Wieś pozostawała jednak w rycerskich rękach. Kolejnym ze znanych rodów, który gospodarował na Imbramowicach, była rodzina von Czirn. W II poł. XIV w. wieś dzieliła się już na dwa folwarki, skoro W 1370 r. jako drugi z właścicieli wsi wymieniany jest Hannos von Hundt. Sytuacja taka trwać będzie niemal do końca II wojny światowej, z tą tylko uwagą, iż pośród właścicieli zmieniać się będą kolejne rodziny szlacheckie. Von Czirnowie wzmiankowani są jako posiadacze majątku „Górnego” jeszcze w 1407 r. Rodzina von Hundt siedziała na majątku „Dolnym” w Imbramowicach niemalże do połowy XVII w. W tym czasie współwłaścicielami wsi byli członkowie rycerskiej rodziny von Hoff-Schnorbein, którzy w powiecie świdnickim posiadali także wieś Kraszowice.
W okresie średniowiecza wzniesiono we wsi kościół, opatrzony wieżą, który oprócz zwykłych funkcji sakralnych służył zasiadającym tu rodzinom za miejsce ostatniego pochówku (w jego wnętrzu znaleźć także można epitafia właścicieli pobliskiego Pyszczyna). Do dziś w jego wnętrzu zachowały się liczne epitafia, pochodzące głównie z XVI w. Najcenniejszym elementem tutejszego wystroju jest wszakże późnorenesansowy ołtarz boczny, utrzymany w typowo protestanckim duchu, który ufundowany został przez Dawida von Borwitz jako zadośćuczynienie za morderstwo dokonane na dziedzicu Imbramowic Martinie von Hoff-Schnorbein. Inskrypcja zachowana w podstawie ołtarza stwierdza, iż egzekutorem von Borwitza był książę legnicko-brzeski Fryderyk. W okresie XVI w. kościół stał się ewangelicki, a tutejsza ludność wraz z właścicielami obu majątków przyjęła naukę ks. dr. Marcina Lutra. 4 stycznia 1654 r. kościół oddano na potrzeby katolików, których nota bene w owym czasie we wsi nie było, a administratorem tutejszej parafii mianowano proboszcza z pobliskiego Bukowa. Ewangelicy należeli początkowo do parafii Kościoła Pokoju w Świdnicy, następnie do parafii ewangelickiej w Domanicach. Stan taki trwał aż do 1945 r.
Wojna trzydziestoletnia (1618-48) pozostawiła swe krwawe piętno i na tej wiosce. Z 1641 r. pochodzi wzmianka, iż „Imbramowice zostały niemal doszczętnie spalone”. W drugiej połowie XVII w. wieś dzieliła się na trzy działy: Dolny, Górny i Środkowy. W 1666 r. właścicielami wsi byli: Johann Ernst von Engelhardt (inżynier wojskowy), Johann Christoph von Hoff-Schnorbein oraz Carl Christoph von der Dahm. W tym czasie dokonano powolnej odbudowy wsi po zniszczeniach wojny trzydziestoletniej. Pośród właścicieli późniejszej historii wsi pojawiają się takie rody jak: von Zedlitz, von Hochberg, von Winterfeld (od 1737 r.), von Koschembahr, von Nostitz, von Knobelsdorf, von Schlabrendorf, von Fürstenberg. W 1868 r. tutejsze dobra nabył przedsiębiorca z Żarowa Carl Culmiz, który w późniejszym czasie został uszlachcony. Potomkowie von Kulmiza posiadali majątek w Imbramowicach do maja 1945 r. W 1785 r. mieszkało tu 300 osób, stały dwa wiatraki i dwie szkoły wyznaniowie (jedna ewangelicka, druga katolicka).
W 1845 r. wieś liczyła 618 mieszkańców, z czego 433 stanowili ewangelicy, zaś 185 katolicy. W tym czasie prowadzono w okolicy poszukiwania złóż węgla brunatnego, natrafiając przypadkiem na wielkie pokłady gliny, co dało asumpt do wybudowania tu cegielni. W tym samym roku Imbramowice otrzymały połączenie kolejowe na trasie Wrocław-Świebodzice, wybudowano przy okazji stację kolejową, która służyła kilku okolicznym wsiom jako miejsce przeładunku produkowanych tu towarów (m.in. mąka i kasze z młyna w Siedlimowicach, które trafiały aż do Skandynawii).
W 1905 r. liczba ludności wsi wynosiła już 1128 mieszkańców, z których 32 zadeklarowało jako język ojczysty język polski (przybysze z Górnego Śląska). Warto dodać, iż atrakcją Imbramowic w okresie przedwojennym były okoliczne lasy, w których masowo występowały przebiśniegi i śniegulice. Tutejsza ludność zajmowała się sezonowo zrywaniem tych kwiatów i przygotowaniem wysyłki do berlińskich kwiaciarni.
Sobiesław Nowotny
7 LIKES
Skomentuj jako pierwszy!