Ta wieś leżąca u podnóża Ślęży należy do najstarszych w powiecie świdnickim. Powstała ona z dwóch osad istniejących w czasach słowiańskich, z których jedna – nosząca nazwę „Tesech” (Czechy), wspomniana została w bulli papieża Celestyna III, wydanej 9 kwietnia 1193 r. Druga, którą wymieniają źródła z XIII w., nosiła nazwę „Mislacou” (Mislacouizc).
Obie wioski wchodziły pierwotnie w skład wielkich posiadłości ziemskich Piotra Własta, zwanego Duninem. Tenże był fundatorem klasztoru augustianów na Ślęży (ewentualnie w Sobótce Gorce), przekazując na jego potrzeby rozległe posiadłości ziemskie w okolicach Masywu Ślęży, w tym obie osady, które utworzyły w późniejszym czasie Mysłaków. Jeszcze w I poł. XIII w. obie wioski zostały połączone w jeden organizm, funkcjonujący pod wspólną
nazwą „Ceskouicz” (Czeskowicze). W 1253 r. opat klasztoru augustianów regularnych „Na Piasku” we Wrocławiu (kontynuator klasztoru augustianów na Ślęży) Stefan powierzył niejakiemu Friedrichowi przeniesienie wsi Mysłaków na prawo niemieckie. Wymierzono wówczas na nowo obszar wsi, która liczyć miała odtąd 50 łanów flamandzkich, zaś Friedrich został jej nowym sołtysem, otrzymując 4 wolne łany. Jeden z jego następców, sołtys Otto otrzymał w 1314 r. od księcia świdnickiego Bernarda dodatkowych 7 wolnych łanów, jak również prawo do trzeciego feniga od prowadzonych spraw sądowych oraz czynsze od karczmy. Miał również przywilej prowadzenia ławy chlebowej, szewskiej i jatki mięsnej we wsi oraz prawo posiadania młyna (tego ostatniego nigdy tu nie wybudowano ze względu na brak cieku wodnego, który mógłby go napędzać). W zamian za otrzymane uposażenia musiał on udzielać księciu oraz jego orszakowi schronienia i gościny. W ciekawy sposób połączono zatem na terenie Mysłakowa dawne prawo polskie z nowym prawem niemieckim. Od 1316 r. w źródłach pojawia się wyłącznie niemiecka nazwa wioski – Kaldinborn (która z czasem utrwaliła się jako „Kaltenbrunn”).
Może to świadczyć o tym, iż od czasu przeniesienia wsi na prawo niemieckie (1253 r.) germanizacja objęła już wszystkich jej mieszkańców. Wprawdzie opat klasztoru augustianów regularnych „Na Piasku” był właścicielem ziemskim Mysłakowa, a mieszkańcy wsi byli jego poddanymi, ale tutejsi sołtysi byli ludźmi wolnymi i posiadali prawo zastawiania, a nawet sprzedaży swego majątku. Znamy przynajmniej kilku z nich w okresie średniowiecza: w 1368 r. sołtysem był Johannes, w 1386 r. Thyme Dornheym, w tym samym roku Heinrich von Kuscheburg, pan na Sulistrowicach, pod koniec XIV w. sołectwo należało do Heinricha von Heyde.
W 1429 r. opat augustianów Jodocus von Ziegenhals wykupił majątek sołtysi i związane z tym prawo sądownicze z rąk Heinricha von Heyde, lecz już w 1448 r. jeden z jego następców, opat Nicolaus Schonborn, sprzedał je bogatemu chłopu Georgowi Hyrte. Tenże otrzymał dodatkowo prawo wypasu 400 owiec na terenach należących do wioski. Podobne stosunki utrzymały się na terenie wsi do 1810 r., kiedy to klasztor augustianów uległ kasacie, a jego ziemie przejęło państwo pruskie. Już od czasów średniowiecza na terenie wioski istniał kościół, który po raz pierwszy wspomniany został źródłowo 8 września 1292 r. Książę świdnicko-jaworski na mocy wydanego wówczas dokumentu ustanowił, iż proboszcz w Mysłakowie otrzymuje dwa łany ziemi wolnej od podatku, które mają odtąd należeć do uposażenia parafii. Kościół ten otrzymał wezwanie św. Katarzyny. Po pożarze, jaki miał miejsce w I poł. XIX w., odbudowany został na nowo w formie neogotyckiej w 1857 r. Nie posiadamy niestety żadnych informacji dotyczących wioski z okresu reformacji. Wiadomo jedynie, iż wieś została poważnie zniszczona w okresie wojny trzydziestoletniej. Z danych statystycznych dotyczących wioski wspomnieć należy, iż w 1785 r. mieszkało tu 9 zagrodników, 24 chałupników, łącznie 470 osób. W 1845 r. wieś liczyła 99 domów, folwark, będący sołectwem dziedzicznym, a zamieszkiwało ją 804 mieszkańców (z czego 24 było wyznania ewangelickiego). Na terenie wsi stały wiatrak, browar, gorzelnia, leśniczówka. Pracowało tu 82 krosien tkackich. Wieś była dużym skupiskiem rzemieślników: mieszkało tu 23 murarzy i 18 cieśli, reprezentowanych też było 20 innych zawodów. W 1925 r. na terenie wsi mieszkało 758 osób, z czego 71 było wyznania ewangelickiego (podlegali oni początkowo parafii ewangelickiej w Tuszynie, następnie zaś w Zebrzydowie). Na koniec warto wspomnieć, iż w XIX wieku z Mysłakowa prowadziła najkrótsza droga na szczyt Ślęży, chętnie wykorzystywana przez turystów.
Sobiesław Nowotny
4 LIKES
Skomentuj jako pierwszy!